دكتر داریوش صفوت بار انتقادهای دوستانش را مبنی بر كمال‌گرا بودن و دقت وسواس‌گونه داشتن تحمل كرد، ولی پایش را حتی اندكی پائین‌تر از سطح كیفی‌ای كه مد نظرش بود، نگذاشت. او بارها و بارها هنگام صحبت در مورد تاریخ موسیقی معاصر ایران گفته است كه عامل اصلی نزولِ ناگزیرِ كیفیت در هنر موسیقی ایرانی در صد سال اخیر، اختراع رادیو و در پی آن تلویزیون بوده است. چرا كه بعد از تأسیس رادیو بود، كه افزایش كمیت به شكل بیمارگونه به جان هنرمندان افتاد و مانند موریانه‌ای درخت كیفیت و اثر موسیقی ایرانی را خورد.

با این استدلال او در دوران زندگی هنری خود، به دنبال كمیت نبود و تا آخر عمر نيز علی‌رغم فشار اطرافیان، مقاومت خستگی‌ناپذیر خود را از دست نداد. در اواخر عمرگرچه بدلیل گذشت ایام توان جوانی را نداشت، ولی قلمش استوارتر و مضرابش پخته‌تر از قبل بود. در همين دوران بود كه با خواهش دوستان پذيرفت تحقيقاتش به مرور به چاپ برسد و پيشنهادش اين بودكه مقالات در قالب يك مجموعه‌اي با نام صد گفتار منتشر شود و ليست آن را هم تقريبا تنظيم نموده و دست نوشته‌ها را هم تحويل داد، از اين مجموعه دو جلد يعني 16 گفتار منتشر شده است و تا جلد ششم نيز توسط ايشان ويرايش شده است و در دست انتشار است اميد است كه بقيه آثارش نيز با همان كيفيتي كه مورد نظرش بود منتشر گردد.

آثار ایشان

كتب

مقالات

شنیداری